แฮมเบอร์เกอร์รำลึก

.. วันนี้สมองตีบ หัวมึนตื้อ ความคิดตัน ..
..  เครียด เครียด เครียด  … มานึกถึงเรื่องแก้เครียดกันดีกว่า .

(เมื่อสิบปีที่แล้ว)

. . แหมะ แหมะ แหมะ.. เสียงน้ำลายหยดลงกระทบพื้นซีเมนส์สีเข้ม  ฉันไม่รู้ว่ามายืนที่เขาดินตั้งแต่เมื่อไหร่ คนที่จูงมือฉันอยู่คือแม่ที่ชี้นิ้วให้ดูฮิปโปที่กำลังอ้าปากกว้างพลางส่งกลิ่นคาว ๆ มาตามสายลมที่พัดโชย . ขณะที่ฉันมัวแต่จ้องรถเข็นที่ขายขนมบางอย่างซึ่งส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย. . วันนี้เป็นวันเด็กและที่โรงเรียนบ้านหนองจัดทัศนาจรมาเที่ยวที่ กทม. (เป็นครั้งแรกที่เข้าเมืองกรุง ฉันเห็นว่าอีกาที่ที่นั่งอนันตสมาคมเยอะมากจนฉันคิดว่า เมืองกรุงคงเป็นเมืองศิวิไลจริง ๆ แม้แต่อีกาก็อพยพหนีงานเลี้ยงควายมาบางกอก) .

.  . เพื่อน ๆ เดินนำหน้าไปพร้อมพ่อแม่ของพวกเขาแล้ว . ฉันยังยืนเหม่อที่หน้ารั้วกั้นยีราฟคอยาว ๆ . ‘พ่อ พี่ กับน้องไปไหน?’ ฉันเก็บคำถามไว้ในใจ จ้องมองฮอทดอกสีแดงที่ถูกประกบด้วยขนมปังดูหนานุ่มและมีน้ำสีแดง ๆ เยิ้มออกมา มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันไม่ชอบคือผักใบเขียวที่วางรองฮอทดอกนั่น ถึงยังไงมันก็ดูน่ากินอยู่ดี ฉันพยายามทำตาปริบ ๆ ให้แม่สงสาร และซื้อให้กิน.. แต่มันก็ไม่ได้ผล (ในบ้านเรา ..การขอเงินพ่อกับแม่เพื่อไปซื้อขนมหรือของเล่นอื่น ๆ ไม่เคยมีในความคิดของลูก ๆ อย่างพวกเราเลย จากประสบการณ์แล้วหากท่านพ่อท่านแม่เห็นสมควรท่านก็จะซื้อให้เอง).

“แม่ นั่นขนมอะไร” ฉันถามอย่างมีความหวัง

“เขาเรียกว่า แฮมเบอร์เกอร์ อาหารของฝรั่ง” แม่หันไปมองข้ามรั้วดูยีราฟเคี้ยวใบไม้ต่อไป โดยไม่สนใจสายตาคู่ที่โหยหิวของฉัน

. ..    รอบ ๆ ตัวฉันเต็มไปด้วยแฮมเบอร์เกอร์ . รถเข็นกี่คันก็มีแต่แฮมเบอร์เกอร์ . . แฮมเบอร์เกอร์.. แฮมเบอร์เกอร์ . ฉันเริ่มตาลาย อะไร ๆ ก็เป็นแฮมเบอร์เกอร์ไปหมด . ที่บ้านหนองไม่มีขนมอย่างนี้.. ไม่มีฮอทดอกแบบนี้. มีแต่ลูกชิ้นเด้งที่นาน ๆ เราจะได้กิน และการจะได้กินมันก็แสนยากลำบาก เราต้องดายหญ้ารอบบ้านในวันสะสางใหญ่ให้เสร็จเสียก่อนเพื่อแลกกับการนั่งรถข้ามหมู่บ้านไปกินก๋วยเตี๋ยวกับลูกชิ้น . การเห็นแฮมเบอร์เกอร์ครั้งนี้เป็นสิ่งแปลกใหม่ และทำให้ฉันอยากลิ้มชิมรสมาก ๆ . แม่เดินห่างจากรั้วกั้นยีราฟ.. ฉันก็ตัดใจจากแฮมเบอร์เกอร์ เดินตามแม่ไปยังไม่ทันได้ข้ามไปยังกรงสัตว์อื่น ๆ พ่อก็จูงมือน้องกับพี่ของฉันที่กำลังยิ้มร่าอยู่เข้ามาหาฉันกับแม่ ในมือของพี่มีถุงเหมือนถุงกล้วยแขกขนาดใหญ่. พี่ยื่นถุงนั้นให้ฉัน .

“เอากินซะแฮมเบอร์เกอร์ พ่อซื้อให้”

ฉันดีใจน้ำตาแทบไหล. หยิบขนมปังที่เห็นมางับเป็นหมาเห็นก้อนกระดูกทันที.

“แหวะ!” ฉันคายเศษขนมปังจืดชืดกลิ่นเหม็นหืนออกทันใด แฮมเบอร์เกอร์ไม่อร่อยอย่างที่คิด

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พี่กับน้องของฉันประสานเสียงหัวเราะจนดูน่าเกลียด “เรากินฮอทดอกหมดแล้วล่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้นฉันก็แง้มแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นแรกในชีวิตของฉันดู และฉันก็เห็นเพียงผักกาดแก้วแบน ๆ ที่เลอะซอสมะเขือเทศ วูบเดียวก็รู้สึกขมขื่นขึ้นมา ‘นี่ฉันโดนพี่กับน้องแย่งของอร่อยไปรึนี่ ฉันยังไม่เคยกินฮอทดอกเลยนะ’ ไม่ทันที่จะร้องไห้พ่อก็ชวนไปดูจระเข้ที่กรงอื่น ฉันมัวแต่ตื่นเต้นดีใจจนลืมความแค้นไปชั่วขณะ. (แต่ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้แล้วแค้นใจไม่หาย แค้นมาจนแก่ป่านนี้เลยล่ะ) สำหรับฉันขนมปังก็เป็นของหวานต้องกินคู่กับอะไรที่มีรสหวาน  .ฝรั่งกินอะไรแปลก ๆ .กินขนมปังกับฮอทดอกที่เป็นของคาว. ตั้งแต่ได้กินแฮมเบอร์เกอร์อันแรกที่ไม่ได้กลืนลงท้องเลย ฉันก็ปฏิญาณกับตัวเองว่าจะไม่กินอาหารฝรั่งอีกต่อไป.. บทสรุปอีกข้อ เวลาไปไหนที่มีของกินต้องไปกับพ่อถึงจะได้กิน(ของดี ๆ ).

(ปัจจุบัน)

“เฮ้ย! ไปกินแฮมเบอร์เกอร์กัน”

“แหวะ ไม่กิน ขอเป็นพิซซ่าแทนได้เปล่า??” (ความจริงอาหารฝรั่งที่ถูกเรียกว่าเป็นฟาสฟูด เรียกแบบดูถูกหน่อยก็จังก์ฟูด มันก็อร่อยดีเหมือนกันนะ ^^)