รอเวลาฟ้าใส

 

.. จำไม่ได้แล้วว่าเริ่มนอนดึกตั้งแต่เมื่อไหร่..

… แต่ตอนนี้ถุงใต้ตามันห้อยจะถึงโหนกแก้มอยู่แล้ว =.= . .

ฉันหลงทางในวันฟ้าหม่น
เมื่อสายฝนเริ่มโปรยปราย
ที่พึ่งพิงเดียวคือพื้นที่ใต้ร่มไม้
ทำให้ฉันได้รู้.. สิ่งที่ต้องทำ คือ การรอ

รอเวลาให้ฟ้าสวยสดใส
รอให้ความสดชื่นเกิดก่อ
รอให้สายรุ้งนั้นถักทอ
เติมต่อหนทางให้ฉันก้าวเดิน

. .  ขอบคุณต้นไม้ที่ให้ร่มเงามาตลอด . .